بيست و چهارم

اینبار جدی جدی تصمیم خودم را گرفته ام که دوست تو باشم. هیچ وقت هیچ وقت و هیچ وقت تا به این اندازه دلم از دوستی با کسی سرشار نبوده. تو خودت خوب می دونی من هیچ وقت آدم دوست بازی نبوده‌ام هیچ وقت جلب دوستی و نزدیک شدن به کسی برایم اهمیت آنچنانی نداشته...... اما خدای نازنینم من توی اون صبح سرد زمستانی که یخ‌ها روی چمنها را پوشانده بودند فهمیدم چقدر دوستی با تو می تواند شیرین و دوست داشتنی باشد و این همان گم شده سالها زندگی من است....... می خوام بنویسم صبر و تلاش و پشتکاری که منو لایق دوستی با تو کنه ندارم. می خوام بهانه تراشی کنم. بنویسم من ناتوانم کوچکم سست اراده ام با این همه چیزی که من رو از تو بيست و چهارم...

روز سوم از نیمه گذشت خدایا کمکم کن امروز را هم به سلامت به پایان ببرم. صبح یادم رفت اهدافم را برای خودم تکرار کنم بنابراین صبح یک بار عصبانی شدم. امیدوارم تکرار نشه.

خدایا برای امروز تصمیم گرفتم دلم و ذهنم را پاک نگه دارم نذارم فکر عصبانی ناراحت و بیهود واردش بشه و در قلبم هیچ کینه و ناراحتی راه ندهم. مهمتر از همه اینها می خوام کار مهمی را که شروع کردم امروز به پایان ببرم.

خدایا منو به خاطر اشتباه امروز صبحم ببخش و کمکم کن تا دیگه امروز مرتکب هیچ اشتباهی نشم.

بيست و چهارم...

تنها چیزی که می تونه سختی ها را آسان کنه، رنجش های بزرگ را محو کنه و از همه مهمتر تحمل آدم را زیاد کنه، یاد توئه. خدایا تو به احوال من آگاهی نمی دونم چه کار باید بکنم چه روشی را باید پیش بگیرم؟ حتی نمی دونم این سکوت از بزرگواریه از سر گذشته یا از سر ضعف و ناتوانیه. از سر اینکه رمقی برای هدر دادن انر بيست و چهارم...

خدایا من کی شروع کردم که این همه ازت طلبکار باشم؟ کم از موقعیتهای سخت و تلخ نجاتم دادی؟ کم به من راحتی بخشیدی؟ روزهای سخت هم زیاد داشتم اما کجا رفت اون ایمانی که قدمهای منو محکم می کرد و توی گوشم نجوا می کرد هیچ کار خدا بی حکمت نیست حتما بعد از هر سختی یک راحتی هست؟ کجا رفت اون ایمانی که می گفت با خ بيست و چهارم...